Sunulmus yasamlar aldık hep hayattan..sonra sunulanı yudumladık yavasca..biz bu ruhu bedende tutamıoyrdukki..bir ölümün ardından analatıldıgı gibi oluyordu hersey..
ruh ayak parmaklarından baslayarak kacmaya calısıyordu,biraz sonra hiçbir varlıgı olmıyacak o minik köhne yuvasından..
ölümü arzuluyordu delice aklımız,kalbimiz…
ölüm neydiki?nasıldı?
öncesi-sonrası neydi?
bi insan ölmeden de ölebilirmiydi?
yada hiç yasamadan?
hiçbi soruya verilecek cevabımız yoktu ki!!
hayat bir bilinmezdi..bilinmezden gelip bilinmeze gidiyorduk…
üzerimizde “NAFTALİN “kokulu beyazlıklar..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
1 yorum 1 mutluluk :)