Kış Gülü..

Minik miniminnacık bir kızdım..büyüdüm siyah düşlükler bahcesinin acı meyvelerini toplayarak..ruhu yaralı adı “özgür“ bİr kız yarattım kardelen misali..en cokda kışı sevdim bu yüzden..varolusumun mevsimini..ve en cok kışa benzettim hayatımın çetinliklerini..kış günlerinde bitiveren kardelen gibi apansız ama nadide,biraz mutsuz,biraz kırılgan ama her rüzgara her soğuga dayanacak kadar yürekli..

Baharıda bekledim hep..renkli günlerde acmayı..oysa bir kardelenin baharda actıgı ne zaman görülmüştüki?bir kış düşüydüm ben,kışa hapsolmuş..düşümden cıkıpta bahara yol alamadım hiç..bi kaç kez denedim ama kardelen baharın sıcagına nasıl dayansındı?dayanamadım..

O güneşin içinde yitip gitmektense kendi zorlu bembeyaz dünyamı sevdim..hem bende beyazdım hemde o beyazlıklar içinde tek`tim..yani kış bendim..insan kendinden kaçabilirmydi?kaçmadım..oldugu gibi benimsedim kendimi,hayatımı..varoldugum ve sonsuza kadar olacagım yerdeyim..bi kış gününde doğdum,hayata gözlerimide bi kış gününde yummak istemekteyim..

Topragın gercek soguklugunu bedenimde daha iyi hissedebilmek için..

Ve kış oldugumu bi an bile olsunu unutmamak için..