ne kadar zamandır böyle bilmiyorum..Akşam üstlerinin o yoğun insan kalabalığında kendimi yığınlar içinde en az herkesin yalnız olduğu kadar yalnız buluyorum..Karanlıkta seçemiyorum yüzlerini,birkaçı omuzuma değecek kadar yakın bana..Gözlerine bakıyorum-yok-sadece bir bembeyazlık..Yalnızlıktan körelmişcesine..
Oysa gözer sevincin,hüznün kalesidir..Seviçte yok hüzünde o bembeyazlıkta..boş,bomboş ve yalnız..İnsanoğluartık kendisiyle öyle yalnızki fark edemiyor diğerinin yalnızlığını..Bu çoğul yalnızlıkta tekil bireyler olarak ilerliyor sadece..ama nerden gelip,nereye giderken o belli değil..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
1 yorum 1 mutluluk :)